شهامت «نه» گفتن

حجت الاسلام انصاری معاون پارلمانی رئیس جمهور در مصاحبه اخیر خود اعلام کرده اند که در حال حاضر بیش از 80 درصد بودجه کل کشور را بودجه جاری تشکیل می دهد و اگر قرار باشد به همین ترتیب پیش برویم، ظرف سه تا چهار سال آینده صد درصد بودجه باید صرف هزینه های جاری شود ...

در ادامه یادداشت روزنامه اطلاعات آمده است : حجت الاسلام انصاری معاون پارلمانی رئیس جمهور در مصاحبه اخیر خود اعلام کرده اند که در حال حاضر بیش از 80 درصد بودجه کل کشور را بودجه جاری تشکیل می دهد و اگر قرار باشد به همین ترتیب پیش برویم، ظرف سه تا چهار سال آینده صد درصد بودجه باید صرف هزینه های جاری شود و پولی برای پروژه های عمرانی نداریم.

از طرف دیگر وزارت نیرو اعلام می کند که بیش از بیست هزار میلیارد تومان تنها این وزارتخانه به پیمانکاران بدهکار است. آمار دیگری می گوید که در طول 6 ماهه گذشته تنها هفت هزار میلیارد تومان به هزینه های عمرانی اختصاص یافته و دولت نتوانسته بیش از این بودجه برای طرح های عمرانی (که برای خروج از رکود بسیار مهم است) اختصاص دهد. البته خبرهای نه چندان خوشایند دیگری نیز شنیده می شود. از جمله اینکه تنها بدهی طرح مسکن مهر 42هزار میلیارد تومان است و تازه این جدای هزاران میلیارد تومان نیاز این پروژه برای خدمات زیربنایی پروژه هاست. هزینه های برجای مانده از کلنگ زنی های نمایشی هم مصیبت دیگری را پیش چشم می آورد که دهها هزار میلیارد تومان بودجه می خواهد تا از مرحله کلنگ زنی کار را فراتر ببرد. هزاران طرح نیمه تمام هم هست و دهها و صدها کار بر زمین مانده دیگر… همه هم پول می خواهند و دولت تا به حال صدها بار گفته که خرجش با دخلش نمی خواند.



اما نکته اینجاست که فایده این گفته ها چیست؟ دولت در عمل چه اقدامی برای برون رفت از این وضعیت صورت داده است؟ بیش از یک سال از حاکمیت دولت جدید می گذرد و قرار نیست ماهها و سال های پیش روی نیز صرف بیان مشکلات شود. حال دیگر همه می دانند که در دولت قانون گریز و خودرأی و کم عقل گذشته چه بر سر صدها میلیارد دلار درآمد نفتی و سرمایه های کشور آمد. آیا تنها توقف در گذشته کافی است؟ بیماری را در نظر آورید که وضعیت وخیمی دارد و حال همراهان بیمار مرتب از این صحبت کنند که فلان پزشک با تشخیص غلط خود چه مشکلاتی به بار آورده و یا بهمان بیمارستان با آنهمه پولی که گرفته بر وخامت اوضاع افزوده و یا حتی سحر تا شام بر سر خود بیمار نهیب زنیم که چرا به فلان پزشک مراجعه کردی و یا به فلان بیمارستان رفتی؟ و… و در این میان به فکر این نیفتیم که حال چگونه باید روند نجات را طی کرد و کدام جراحی لازم را باید صورت داد. چه قرص هایی را باید خورد و کدام رژیم دارویی و یا غذایی را باید به کار بست.



همان طور که نگارنده تا به حال در چند یادداشت یادآور شده، به نظر می رسد که دولت جدید با تمام حسن نیتی که دارد و با تمام اقدامات مثبت و مفیدی که صورت داده، در یک رودربایستی و تعارف گرفتار آمده و از یک عدم شهامت آشکار رنج می برد که همین می تواند خطراتی را برای توفیقش به دنبال داشته باشد. درست مثل پدری که می داند پول ندارد درآمدهایش کم شده و باید توقعات خانواده را مدیریت کند و بیشتر از گذشته «نه» بگوید و کمتر از قبل از این و آن و اینجا و آنجا قرض بگیرد اما چون نمی تواند «نه» بگوید و چون نمی تواند قرص و محکم بایستد و جدی و با صداقت و بدون رودربایستی با اعضای خانواده اش برخورد کند، بیشتر نگران این است که مبادا از چشم آنها بیفتد و در عین نداری بازهم رویش نمی شود که «نه» بگوید و سرنوشت و آینده کار هم روشن است.



هنوز که هنوز است پرداخت یارانه ها به همان روال سابق ادامه دارد. آنهم با وجود داشتن مجوز قانونی برای قطع یارانه پردرآمدها… هنور با وجودی که دولت در این سالها حجیم تر و چاق تر شده و پرداختها و هزینه های جاری به مرز خطرناکی رسیده با کوچک ترین تشر در مورد استخدام های جدید عقب نشینی می کند و برنامه ای برای ساماندهی نیروی انسانی بخش دولتی ارائه نمی دهد. هنوز اتفاق خاصی در مورد افزایش درآمدهای دولت با ساماندهی نظام مالیاتی دیده نمی شود و هنوز در بودجه صدها ردیف دیده می شود که به نهادها و مؤسسات مختلف صدها میلیارد تومان تعلق می گیرد که میزان کارآمدی آنها معلوم نیست و هنوز که هنوز است…



کوته سخن آنکه دولت باید بیشتر شجاعت به خرج بدهد. جدی تر و محکم تر برخورد کند و راحت تر «نه» بگوید. تنها بیان درد و گله و شکایت از گذشته و به قول عوام «نک و نال» و بدتر از همه رودربایستی و خجالت و تسلیم به خاطر نگرانی از اعتراض و یا کاهش محبوبیت و یا راضی نگه داشتن این یا آن معترض و… کارگشا نیست!