پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) :
بیش از یک سوم از آمریکایی‌های میانه‌سال و مسن‌تر احساس انزوا و تنهایی می‌کنند،این نرخ‌ها کمتر از دوره پاندمی است، افراد میانه‌سال بیشتر از سالمندان گزارش انزوا یا تنهایی می‌دهند
به‌گزارش انتخاب و به نقل از هلث دی؛ اگر شما میانه‌سال یا مسن‌تر هستید، ممکن است هنگام روبه‌رو شدن با مشکلات روزمره زندگی احساس تنهایی و انزوا کنید.
حالا، یک نظرسنجی جدید نشان می‌دهد که شما تنها نیستید: بیش از یک سوم از آمریکایی‌های میانه‌سال و مسن‌تر اینگونه احساس می‌کنند.
خبر خوب؟ این یعنی تنهایی و انزوا بیشتر به نرخ‌های قبل از پاندمی در میان آمریکایی‌های مسن‌تر برگشته است.
خبر بد؟ برخی از بزرگسالان مسن‌تر هنوز نرخ‌های بسیار بالاتری از انزوا اجتماعی دارند، به‌ویژه کسانی که با مشکلات جدی جسمی یا روانی روبه‌رو هستند.
دکتر پریتی مالانی، استاد پزشکی داخلی در دانشکده پزشکی دانشگاه میشیگان، گفت: «در ظاهر، ممکن است این خبر خوبی به نظر برسد که به جایی برگشته‌ایم که قبل از پاندمی COVID-19 بودیم، اما این پایه و اساس خوب نبوده و به‌ویژه برای برخی گروه‌ها از بزرگسالان مسن‌تر که همچنان نرخ‌های بسیار بالای تنهایی و انزوا اجتماعی را تجربه می‌کنند، شرایط بدتری داشته است.»
طبق نتایج نظرسنجی دانشگاه میشیگان درباره سالمندی سالم، حدود ۳۳٪ از بزرگسالان ۵۰ تا ۸۰ ساله در سال ۲۰۲۴ احساس تنهایی می‌کردند که مشابه نرخ ۳۴٪ در سال ۲۰۱۸ است.
در طول سال‌های پاندمی، تا ۴۲٪ از بزرگسالان مسن‌تر گزارش دادند که این سطح از تنهایی را تجربه می‌کنند.
همچنین، ۲۹٪ از بزرگسالان مسن‌تر اعلام کردند که در برخی از مواقع یا بیشتر اوقات احساس انزوا می‌کنند که اندکی بالاتر از ۲۷٪ گزارش‌شده در سال ۲۰۱۸ بود.
در ابتدای پاندمی، ۵۶٪ از بزرگسالان مسن‌تر اعلام کردند که این سطح از انزوا را تجربه می‌کنند.
برخی بیشتر از دیگران آسیب دیدند: افرادی که مشکلات جسمی یا روانی داشتند، دو برابر بیشتر از کسانی که در شرایط عالی جسمی و روانی بودند، تنهایی یا انزوا اجتماعی را گزارش کردند.
بالاترین نرخ‌های تنهایی در سال ۲۰۲۴ در میان کسانی بود که وضعیت روانی ضعیف یا متوسط داشتند (۷۵٪)، وضعیت جسمی ضعیف یا متوسط داشتند (۵۳٪) و بیکار یا معلول بودند (۵۲٪).
به‌طور مشابه، بالاترین نرخ‌های انزوا اجتماعی در میان کسانی بود که وضعیت روانی ضعیف یا متوسط داشتند (۷۷٪)، وضعیت جسمی ضعیف یا متوسط داشتند (۵۲٪) و بیکار یا معلول بودند (۵۰٪).
دکتر جفری کالگرن، مدیر نظرسنجی و استاد پزشکی داخلی در دانشگاه میشیگان، گفت: «این روندها نشان می‌دهد که پزشکان باید تنهایی و انزوا را به‌عنوان یک عامل کلیدی در زندگی بیمارانشان در نظر بگیرند، به‌ویژه کسانی که شرایط جسمی یا روانی جدی دارند.»
وی افزود: «باید بررسی کنیم که آیا بیمارانمان با این مسائل روبه‌رو هستند و آنها را با منابع موجود در جوامع‌شان مرتبط کنیم، چه آن منابع مرکز سالمندان، گروه‌های بازنشستگان، فرصت‌های داوطلبانه یا خدمات ارائه‌شده توسط سازمان‌های حمایت از سالمندان یا دیگر سازمان‌های اجتماعی باشد.»
به‌طور کلی، بزرگسالان میانه‌سال ۵۰ تا ۶۴ ساله بیشتر از سالمندان ۶۵ تا ۸۰ ساله گفتند که احساس تنهایی یا انزوا می‌کنند.
علاوه بر این، نرخ‌های تنهایی یا انزوا در میان افراد ۵۰ تا ۶۴ ساله به نرخ‌های پیش از پاندمی بازنگشته است.
به‌طور مشابه، افرادی که درآمد خانوارشان کمتر از ۶۰,۰۰۰ دلار است و کسانی که تنها زندگی می‌کنند، بیشتر از دیگران گفتند که گاهی اوقات یا اغلب احساس تنهایی یا انزوا می‌کنند.
نتایج جدید نظرسنجی در تاریخ ۹ دسامبر در Journal of the American Medical Association منتشر شد.
این نظرسنجی در فوریه و مارس ۲۰۲۴ انجام شد و بیش از ۲,۶۰۰ بزرگسال آمریکایی ۵۰ ساله و بالاتر در آن شرکت کردند.