گفتگوی «منبر و چنار» و چالش آذری جهرمی و ما تریبون دارها!

غلامرضا بنی اسدی: ما قلم داران و آن محترم تریبون داران، معمولا به طلبکاری سخن می گوییم و این را هم «نقد» خوانده، خویش را به هر چه می گوییم محق می شماریم. انگار بخشی از شکایت ها از وزیر جوانِ ارتباطات هم از همین قسم است. یعنی ما که باید با تولید محتوای غنی، دل ها را از روشنایی آکنده کنیم، مایی که باید با آینده پژوهی، دستِ بسته فرداها را باز کنیم، مایی که باید مسئله جویی و پاسخگویی کنیم، مایی که باید از فضای باز و طرح مسئله استقبال کنیم، یقه او را گرفته ایم که چرا فضای مجازی و فلان نرم افزار ها، مسدود نشده! می گوییم باعث ترویج فساد شده است و روشن هم هست برای همه که عاقبت فساد می تواند به افساد فی الارض بیانجامد و بر دار شدن را در پی آورد. اما کسی نمی گوید ما کنشگران فرهنگی چرا هوشمندانه کار نمی کنیم که فضا را از فساد گران بستانیم؟ فکر می کنم شعر دعوای دو درخت استاد شهریار، تصویرگر صادقی برای امروز ما باشد؛

گفت با طعنه منبری به چنار/ سرفرازی چه میکنی؟ بی بار!
نه مگر ننگ هر درختی تو؟ / کز شما ساختند چوبه دار!
پس بر آشفت آن درخت دلیر / رو به منبر چنین نمود اخطار!
گفت: گر منبر تو فایده داشت / کـار مردم نمی کشید به دار !

البته به جای «منبر» در این شعر و یا در کنار آن می توان قلم و تریبون و رسانه و نهاد های فرهنگی و... گذاشت. حتما هم باید گذاشت و خود را مخاطبِ حرف تلخ اما دقیقِ چنار دانست و از خود پرسید و حتی از خویش شکایت کرد که چرا کارمان نتیجه ای که باید ندارد؟ باید دست از یقه خود برنداریم تا به جواب برسیم. این البته به معنای تایید فضای موجود نیست من هم خون دل می خورم و به ولنگاری های اخلاقی، به یلگی کلام و تصویر در فضای مجازی اعتراض دارم اما آیا مسدود کردن شدنی و راه درستی است در روزگاری که فیلتر شکن ها هم سد ها را می شکنند و هم راه های تازه باز می کنند؟ تجربه تلگرام درس آموز نیست آیا؟ نباید ما تولید کنندگان پیام در شیوه خود تجدید نظر کنیم؟!

غلامرضا بنی اسدی، روزنامه نگار