استراتژی روحانی پس از برکناری بولتون / آقایان اعراب خلیج فارس! اشکال از تهران نیست، اشکال از شماست؛ از اتفاقات اخیر درس بگیرید

علی الصالح در القدس العربی نوشت:  با اخراج بولتون، مانع بزرگی که بر سر راه نزدیکی بین ایران و آمریکا بود، برطرف شد. در این میان، پومپئو کسی بود که پس از برکناری بولتون نمی توانست خوشحالی خود را پنهان کند. موضوع برکناری مشاور امنیت ملی کاخ سفید، بهانه است برای مقایسه ایران و شیوه اداره روابط خارجی آن، با نظام های عربی و خط مشی آنها در روابط خارجی، بویژه نحوه تعامل آنها با ایالات متحده.

به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»؛ در ادامه این مطلب آمده است: یکی از مشاوران رئیس جمهور ایران، برکناری بولتون را به معنای شکست استراتژی فشار علیه ایران دانسته و تاکید کرد که به حاشیه رفتن و در ادامه، اخراج بولتون تصادفی نبوده و شاخص مهمی است که حکایت از عقب نشینی آمریکا در برابر مقاومت سازنده ایران دارد.

چند ساعت بعد از اخراج بولتون، پمپئو طی صحبتهایی تاکید کرد که ترامپ آماده است تا بدون هیچ پیش شرطی با روحانی دیدار کند. اما پس از طرح این پیشنهاد، آب دهان روحانی یا اطرافیانش به راه نیفتاد و بدون نشان دادن سستی، هوشمندانه شرط برطرف شدن کامل تحریمهای اقتصادی بر کشورشان را مطرح کردند.

براساس گزارش منابع اسرائیلی، ترامپ پیش از رسیدن زمان شروع جلسه مجمع عمومی سازمان ملل، به منظور آمادگی برای مذاکره با ایران، تحریمهای اقتصادی علیه این کشور را کاهش خواهد داد و این تصمیم، به منزله سیلی به نخست وزیر اسرائیل است که سخت به دنبال واداشتن آمریکا به حمله به ایران است.

در ماه گذشته، روزنامه های اسرائیلی گزارش می دادند که کادر نتانیاهو تلاش می کند مانع از دیدار ترامپ با ظریف، در جریان نشست گروه 7 در فرانسه شوند، اما ترامپ پاسخ تلفنهای انها را نمی دهد. این تصمیم ایالات متحده برای نزدیکی به ایران، همچنین می تواند سیلی محکمتری برای نظام های عربی باشد، که تصور می کنند با خطر ایران مواجهند یا حداقل ایالات متحده اینگونه قانعشان کرده است، تا بتواند آنها را تحت سیطره خود نگاه دارد.

دولت های عربی انتقادات شدیدی را متوجه اوباما و دولت او می کردند، اما اکنون، توان ایراد حتی یک کلمه انتقاد آمیز علیه ترامپ را ندارند؛ ترامپی که هیچ احترامی برای آنها باقی نگذاشته و علنا این دولتها را گاو شیرده خطاب می کند.

باید به مناسبت نزدیکی دیدار بین ترامپ و روحانی به این دولت های عربی تبریک بگوییم، بویژه به نظام سعودی که برای اولین دیدار با ترامپ، مجبور به پرداخت 450 میلیارد دلار شد! باید به بن سلمان تبریک بگوییم که از حدود چهار سال پیش درگیر جنگ نیابتی با ایران، در یمن شده و در نهایت، به ناچار با هم پیمان قدیمی اش، امارات نیز وارد اختلاف شده است؛ جنگی که هیچ بعید نمی دانیم در ادامه، رئیس جمهور آمریکا نیز در آن، جانب ایران و حوثی ها را بگیرد.

این رفتار مثبت و منحصر به فرد ایران، تنها در تعامل آن با ترامپ بروز نمی یابد، بلکه در برخورد با رهبران دولتهای اروپایی نیز شاهد هستیم که چگونه سیاست ایران موجب شده است این دولتها پیشنهاد هبه های مالی سخاوتمندانه ای را برای کمک به این کشور ارائه دهند؛ برای مثال، پیشنهاد 15 میلیارد دلاری رئیس جمهور فرانسه به تهران.

کشورهای عربی یا بهتر بگوییم دولت های خلیج (فارس)، طرفهایی هستند که دوشیده می شوند و در عین حال، خوشحالند؛ در شرایطی که ایران، پیشنهاد کمک های مالی هنگفت را دریافت می کند. دولت های خلیج فارس، از ترس بر خود می لرزند و با حماقت و چاپلوسی رفتار می کنند؛ در حالی که ایران قدرتمندانه تعیین شرط می کند.

دول خلیج فارس به دنبال جلب رضایت ترامپ هستند و با این حال، وی آنها را تحقیر می کند. اما این ایران است که با ترساندن آمریکا و اروپا به خواسته های خود می رسد.

اعراب خلیج فارس به سمت عادی سازی با اسرائیل حرکت می کنند؛ در حالی که ایران تهدید می کند و برای دیدار روحانی با ترامپ، شرط می گذارد. ایران دوستان تازه ای را به دست می آورد و اعراب دوستان سابق خود را هم از دست می دهند. دولت های عربی در جنگ هایشان شکست می خورند و ایران پیروز می شود. بله این حق ایران است که سلاح هسته ای داشته باشد، همانطور که اسرائیل، پاکستان و هند حق دارند. اعراب هم حق برخورداری از سلاح هسته ای را دارند، اما هیچ چیز حاضر و آماده در سینی طلا به آنها تقدیم نمی شود.

در نهایت، ما بخواهیم یا نخواهیم، خشنود باشیم یا نه، باید اعتراف کنیم که ایران، مانند اسرائیل و ترکیه، یکی از قدرتهای اصلی منطقه است، که در شرایطی که از دولتهای عربی برای حل مشکلات منطقه نظرخواهی نمی شود، ایران در این زمینه نقش اصلی را ایفا می کند.

بنابراین، عیب از ایران نیست، بلکه ایراد اصلی در ماست و نباید دلیل ناتوانی خود را به ایران و ترکیه نسبت دهیم. باید از تجربه ایران در تعامل با ایالات متحده و اسرائیل درس بگیریم و بدانیم که برای برخورداری از احترام از سوی دولتهای بزرگ، باید نخست به خود احترام بگذاریم و کرامتمان را حفظ کنیم.