فعلا اوضاع بر وفق مراد ایران است

خالد الجيوسي در رای الیوم نوشت: به نظر می رسد اوضاع بر وفق مراد ایران است. پس از بحران خلیج فارس که پایه های تشکیل دهنده آن، عربستان، امارات و بحرین، در مقابل قطر ایستادند و این کشور با ایران وارد ائتلاف شد، اکنون، این مصر است که قدرتمندانه خروج خود از ناتوی عربی را اعلام کرد. این درحالیست که در دوره ریاست جمهوری عبدالفتاح السیسی شاهد ائتلاف محکمی در روابط بین مصر و آمریکا هستیم.

به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»؛ در ادامه این مطلب آمده است: مصر به صراحت به ایالات متحده گفته است که از ناتوی عربی خارج می شود. علاوه بر این، هیئت مصری در نشستی که یکشنبه گذشته در ریاض برگزار شد، شرکت نکرد. در ادامه، مصر با دیگر حکام عرب نیز وارد هر گونه پیمانی که هدف آن مقابله با «خطر» ایران باشد، نمی شود.

منابع عربی هم با نقل این خبر، تصریح کردند که مصر تصمیم هوشمندانه ای گرفته است؛ چرا که حضور آن در ناتوی عربی می توانست باعث افزایش خطر تنش زایی با ایران شود. این تصمیم السیسی مشابه دیگر تصمیمات او در مورد عدم ورود به جنگ یمن و طوفان قاطعیت به رهبری سعودی است.

پس از عقب نشینی مصر از این پیمان-که یک قدرت عربی نظامی بزرگ به موازات ایران در خاورمیانه به حساب می آید- چه خواهد شد؟ این درحالیست که باقی اعضای پیمان ناتوی عربی، دولتهای حاشیه خلیج فارس هستند که تحت حمایت آمریکا قرار دارند و بدون این حمایت حتی سران این دولتها قادر به سوار شدن به هواپیماهایشان نیستند. البته باید اردن را از این میان استثنا کنیم.

عربستان تنها دولتی است که اشتیاق زیادی برای بنا نهادن این ائتلاف دارد؛ همانطور که میزبان نشستهایی در این باره در ریاض بود.

در این میان، دولت ترامپ خشمگین به نظر می رسد و در صدد اعمال تحریمهایی علیه نظام السیسی است، بویژه به دلیل نیت مصر برای خرید جنگنده های روسی طراز سو-35. در واقع، پیش از تصمیم مصر برای خروج از ناتوی عربی هم، ترامپ قصد داشت تحریمهایی را علیه آن اعمال کند و تصمیم اخیر السیسی در مورد ناتوی عربی، باعث افزایش خشم آمریکا شد و همین مساله نشان دهنده آن است که تصمیم رئیس جمهور مصر تنها براساس منافع داخلی این کشور اتخاذ شده است.

اما در اینجا یک سوال در مورد موضع اردن در قبال ناتو عربی باقی می ماند؛ روابط مطلوبی بین اردن و عربستان برقرار نیست و دلیل آن، اختلاف خاموش آنها در مورد وصیت هاشمی و حمایت عربستان از معامله قرن است. حال، در صورتی که اردن هم عقب نشینی خود از ناتو را اعلام کند؛ شرایط به چه شکلی پیش می رود؟ آیا اردن روی عامل زمان حساب باز کرده است؟

در نهایت انکه به نظر می رسد احتمال اتکای عربستان بر هم پیمان مصری اش که از لحاظ نظامی قدرتمند محسوب می شود، ضعیف است. مصرِ السیسی با وجود تمام مشوق های مالی کشورهای خلیج فارس حتی یک گلوله به سمت یمن شلیک نکرد و یک سرباز به خارج اراضی خود نفرستاد. حال، همین سیاست را در قبال ایران در پیش گرفته و مخالف ائتلاف نظامی علیه آن است. در این شرایط، آیا عربستان سعودی، که خود را رهبر جهان سنی می داند، نباید احساس شکست کند؟!