روزنامه فرهیختگان نوشت: اولین واکنش به داستان مذکور از طرف مدیر روابط‌عمومی وزارت ورزش و جوانان در فضای مجازی منتشر شد. مازیار ناظمی در یک توئیت جنجالی و عجیب از ژوزه مورینیو، زین‌الدین زیدان و یورگن کلینزمن به عنوان گزینه‌های در صف مذاکره یاد کرد و باعث شد چند روزی سوژه رسانه‌ها و مردم مهیا شود.
«تلاش این است که یک مربی در حد کیروش و به همان بزرگی بیاوریم.» این اظهار نظر مهدی تاج، رئیس فدراسیون فوتبال بعد از قطع همکاری با مرد پرتغالی بود. حال این سوال به وجود می‌آید که آیا با اوضاع اقتصادی کنونی و قیمت نجومی ارز، می‌توان مربی صاحب‌سبک خارجی و در حد و اندازه کیروش را به خدمت گرفت یا خیر. در پاسخ باید گفت قطعاً گزینه‌هایی چون مورینیو، لوپتگی، زیدان، ونگر، بلان و… را باید از ذهن‌ها دور کنیم. این نفرات هم دستمزدشان چند برابر کارلوس کیروش است و هم چندان حاضر به کار در سطح ملی و حضور در قاره آسیا نیستند. مربیانی از این دست بیشتر علاقه به کار هر روزه و حضور در سطح باشگاهی و در لیگ‌های مطرح دارند. اگر غیر از این بود هر کدام از آنها پیشنهادهای قابل توجهی از تیم‌های ملی مختلف در قاره‌های اروپا و حتی آسیا داشتند اما فوراً همه‌شان را رد کردند. پس به جای بازی با اذهان عمومی و لوث کردن این اتفاق حساس و سرنوشت‌ساز، بهتر است سراغ گزینه‌هایی برویم که هم شناخته‌شده باشند و هم بتوانند پیشرفتی در فوتبال ایران به وجود بیاورند. قطعاً احتمال حضور مربیان جوان‌تر و شناخته‌شده از استخدام مربیان کمی مسن‌تر و کهنه‌کار ضعیف‌تر خواهد بود.
در ادامه به معرفی چند مربی شناخته شده و بیکار حال حاضر دنیا با رنج‌های سنی متفاوت و با تفکرات گوناگون پرداخته‌ایم. کسانی که قیمت معقولی دارند و می‌توان به حضورشان در تیم ملی ایران خوش‌بین بود. همان قدر که نباید برای انتخاب سرمربی بعدی تیم ملی عجله کرد؛ به همان اندازه باید سرعت عمل را در دستور کار قرار داد تا در بهترین زمان ممکن، ایده‌آل‌ترین گزینه ممکن برای حضور در رأس کادر فنی تیم ملی انتخاب شود.
۱- برت فان‌مارویک (هلند)
هلندی ۶۶ ساله و شناخته‌شده‌ای که آشنایی خوبی هم از فوتبال آسیا دارد. سرمربی سابق تیم‌های فاینورد، دورتموند، هامبورگ و تیم ملی هلند که با این تیم در جام جهانی به فینال رسید ولی دو سال بعد در مرحله گروهی یورو حذف شد. فان مارویک با عربستان قراردادی ۱۷/۱ میلیون دلاری بست و این تیم را بعد از دو دوره غیبت، به جام جهانی ۲۰۱۸ رساند. او سپس هدایت استرالیا را بر عهده گرفت و به رغم حذف از مرحله گروهی چهره خوبی از کانگوروها به جهانیان نشان داد. مارویک علاقه‌مند به فوتبال هجومی است و تیم‌هایش با سیستم ۱-۳-۲-۴ بازی می‌کنند. پدر خانم مارک فان‌بومل در هر تیم معمولاً به صورت میانگین دو سال حضور داشته است.
۲ - خوزه پکرمن (آرژانتین)
مرد شناخته‌شده‌ای که حالا در آستانه ۷۰ سالگی قرار دارد و احتمالاً کارلوس کیروش جانشین او در تیم ملی کلمبیا خواهد شد. یک گزینه قابل اعتنا به این دلیل که بازی زیبا را در اولویت قرار می‌دهد. پکرمن سابقه درخشانی هم در امر مربیگری مخصوصاً در سطح ملی دارد. او از سال ۱۹۸۱ کار مربیگری را استارت زد و هفت سال در تیم زیر ۲۰ سال آرژانتین فعالیت کرد و سه مقام قهرمانی جهان را با آنها به دست آورد. او حدفاصل سالهای ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۶ سرمربی آرژانتین بود و با این تیم تا یک‌چهارم نهایی جام جهانی پیش رفت اما به آلمان میزبان در ضربات پنالتی باخت. پکرمن ۶ سال هدایت کلمبیا را بر عهده داشت و با این تیم دو بار در جام جهانی شرکت کرد که حاصل آن دو صعود از مرحله گروهی بود. او در سال ۲۰۱۴ با تیمش در مرحله یک‌چهارم نهایی به سختی با نتیجه ۲ بر یک به برزیل میزبان باخت. پکرمن سالانه ۵/۱ میلیون یورو از فدراسیون فوتبال کلمبیا دریافت می‌کرد. پکرمن سه سال بهترین مربی آمریکای‌جنوبی هم شد و در سال ۲۰۱۳ به‌عنوان پنجمین مربی برتر جهان برگزیده شد.
۳ - آلبرتو زاکرونی (ایتالیا)
سرمربی تمام تیم‌های بزرگ ایتالیا که حالا چند سالی می‌شود درگیر قاره کهن شده و در تیم‌های مختلف کار می‌کند. زاکرونی ۶۵ ساله که در سال ۱۹۹۹ با میلان فاتح اسکودتو شد، آخرین عملکردش به حضور در نیمه نهایی جام ملت‌های آسیا با امارات ختم شده است. زاک، یکی از مبدعان شیوه ۳-۴-۳ بود و بر خلاف ایتالیایی‌ها از بازی هجومی بدش نمی‌آید. او چهار سال سرمربی تیم ملی ژاپن بود و با این تیم در جام ملت‌های ۲۰۱۱ قهرمان شد ولی در جام جهانی در گروه قعرنشین شد و همانجا ماموریتش به اتمام رسید. دریافتی زاکرونی از فدراسیون فوتبال امارات نزدیک به همان مبلغی بود که کیروش از ایران می‌گرفت و به نظر می‌رسد می‌توان او را برای کار در ایران با مبلغی پایین‌تر مجاب کرد.
۴- خوان آنتونیو پیتزی (آرژانتین-اسپانیا)
متولد آرژانتین ولی بزرگ‌شده اسپانیا. سرمربی ۵۰ سالهای که با تیم‌ملی عربستان قراردادی ۴/۱ میلیون دلاری بست و در جام جهانی ۲۰۱۸ به یک برد رسید، ولی صعود نکرد. چند ماه بعد با تیمش به جام ملت‌ها هم آمد ولی در دور یک‌هشتم نهایی به سد ژاپن خوردند و به رغم درصد مالکیت بالا حذف شدند. پیتزی با تیم ملی شیلی در سال ۲۰۱۶ فاتح کوپاآمریکا شد. شهرت او در دنیای مربیگری به سال ۲۰۱۳ برمی‌گردد؛ جایی که توانست هدایت تیم والنسیا را بر عهده بگیرد. او سابقه بازی در بارسا و قهرمانی با این تیم در لالیگا را دارد و به نظر می‌رسد با حضور او بتوان فوتبال مالکانه‌ای را ارائه داد.
۵- وینچنزو مونتلا (ایتالیا)
یک گزینه جذاب ولی کمی سخت‌الوصول! مونتلای معروف و ۴۴ ساله که تا چند سال پیش با پیراهن رم خوش می‌درخشید و بعد از هر گل، هلیکوپترش را به پرواز درمی‌آورد حالا چند ماهی است که بیکار شده و به دنبال یک پیشنهاد ایده‌آل می‌گردد. مونتلا با تیم زیر ۱۵ ساله‌های رم کار مربیگری را آغاز کرد و بعد از حضور کوتاه‌مدت در تیم بزرگسالان سرمربی تیم‌های کاتانیا، فیورنتینا، سامپدوریا، میلان و سویا شد. با روسونری قهرمان سوپرکاپ ایتالیا شد و سویا را به فینال جام حذفی اسپانیا رساند و عملکرد قابل‌قبولی در فلورانس داشت. با این حال این سرمربی جوان و جذاب و خوش‌تیپ، هنوز در سطح ملی کار نکرده و شاید این تنها نکته منفی‌اش به حساب بیاید.
۶- فیلیپ کوکو (هلند)
مرد ۴۸ سالهای که با پیراهن آبی‌اناری بارسا به همه شناخته شد و حالا بعد از برکنار شدن از هدایت فنرباغچه بیرون گود مانده است. او با ۱۰۱ بازی ملی و ۱۰ گل به بازی در ترکیب لاله‌های نارنجی پایان داد و کفش‌هایش را در الجزیره امارات آویخت. کوکو چهار سال به عنوان کمک مربی در تیم ملی هلند حضور داشت و دوم جهان شد. سپس پنج سال هدایت پی‌اس‌وی را بر عهده گرفت و با آنها سه‌بار اردیویژه یا همان لیگ هلند را فتح کرد. کوکو تیم‌های تحت هدایتش را با سیستم ۳-۳-۴ به میدان می‌فرستد.
۷- فیلیکس ماگات (آلمان)
یکی از گزینه‌های همیشگی فوتبال ایران. مرد آلمانی و اخمویی که علاقه زیادی به علی کریمی داشت و هر وقت قرار شده یک مربی بزرگ خارجی به تیم‌های باشگاهی ما بیاید، نامش بر سر زبان‌ها افتاده اما هیچ‌وقت این اتفاق عملی نشده است. ماگات در چند سال اخیر کارنامه قابل دفاعی نداشته و تقریباً در هیچ‌یک موفق نبوده اما با این حال مربی صاحب‌سبکی به حساب می‌آید. او بعد از قهرمانی با ولفسبورگ در بوندسلیگای ۲۰۰۹ هیچ توفیق خاصی را به دست نیاورد. ماگات از دسامبر ۲۰۱۷ و بعد از اخراج از شاندونگ لوننگ چین دیگر هدایت هیچ تیمی را بر عهده نگرفته است و با رقمی نه چندان بالا می‌توان از وی استفاده کرد.
۸- آلکساندر نوری (آلمان-ایران)
و در نهایت یک گزینه دوست‌داشتنی ولی پر ریسک. آلکساندر نوری؛ جوان ۳۹ ساله و ایرانی‌تبار که متولد آلمان است و با هدایت وردربرمن به عنوان سرمربی موقت شناخته شد. آن قدر خوب بود که تا پایان فصل ماندگار شد ولی سپس دوران افت او در این تیم و همچنین اینگولشتات از راه رسید. نوری گزینه جالبی به حساب می‌آید اما تجربه مربیگری‌اش بسیار کم بوده و اصلاً در سطح ملی فعالیت نداشته است. با این حال حضورش در تیم ملی ایران می‌تواند جذابیت‌های خاص خود را به‌همراه داشته باشد.
در کنار این نام‌ها گزینه‌هایی چون روبرتو دی‌متئو، آلن پاردو، اسون گوران اریسکون، دیوید مویس، سامی هوپیا، زدنیک زمان، مارک هیوز و… به چشم می‌خورند که مدتی است تیم ندارند و می‌توان آنها را نیز در نظر داشت.
حالا اصلا کسی نمی آید.