پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) :
محسن هاشمی در مراسم تجدید میثاق مدیران شهری با آرمان ها امام خمینی(س) به بیان سخنانی درباره امام و آیت الله هاشمی پرداخت.
گزیده سخنان او به شرح زیر است:
حضور در این مکان برای بنده و بسیاری از عزیزان دیگر، بار عاطفی سنگینی دارد، بخاطر دارم که آیت الله هاشمی رفسنجانی در زمان تنفیذ حکم اولین دوره ریاست جمهوری خود توسط مقام معظم رهبری ویادگار امام ، گفتند که در مخیله ام هم نمی گنجید که حکم خود را از امام دریافت نکنم و امروز بنده هم باید بگوییم که در تصورات نمی گنجید که تجدید میثاق با امام در چهلمین سالگرد انقلاب را در غیاب آیت الله هاشمی رفسنجانی و در کنار مزار ایشان انجام دهم.
اما تقدیر الهی اینگونه رقم خورده است و برای هریک از ما زمان محدودی جهت امتحان وفرصت خدمت، تقویم شده است و اگر بتوانیم مانند بزرگان، از این امتحان سرافراز خارج شویم ، آیندگان ومردم به نیکی از ما یاد خواهند کرد.
البته باید اذعان کنیم، که بار خدمت وحساسیت مسئولیت، در این دوره دوچندان شده است و کشور وجامعه ما با شرایط دشواری روبروست، فشار اقتصادی ناشی از تحریمهای خارجی، در حال فرا رفتن از ظرفیت تحمل سطح عمومی جامعه است، البته شاید در دهه نخست انقلاب ، شرایط و رفاه مردم از وضعیت فعلی نیز دشوارتر بوده است اما سطح انتظارات و میزان اعتماد و حمایت مردم از مسئولان کشور به حدی بود که اصطلاحا ما تا آستانه استقامت جامعه حاشیه وفاصله ای داشتیم اما شرایط فعلی تقریبا به حرکت وضعیت در مرز آستانه تحمل جامعه انجامیده است.
این موضوع اهمیت کلیدی دارد چرا که چشم اندازه پیش روی وضعیت بین المللی ایران و فشارهای فزاینده اقتصادی و دیپلماتیک نشان می دهد که ما باید انتظار بدتر شدن شرایط را داشته باشیم نه بهتر شدن آن.
در این فضا، گروههای مرجع جامعه که بتوانند حرکتهای اجتماعی، اعتراضات و تنش ها را مدیریت کنند اهمیت ویژه ای پیدا می کنند و سوال اینجاست که ما با مرجعیت اجتماعی و سرمایه اجتماعی چه کردیم؟
تقریبا دو گونه جریان اعتراضی در نخبگان جامعه وجود دارد که با وجود همه تفاوتها هدف مشترکی دارند، بخشی از نخبگان و جوانان اصولگرا تحت تاثیر اعتراضات عمومی نظیر جریانات دولت سابق ، مدیریت فعلی کشور و جریان اصولگرا را فاسد، رانت خوار و ناکارامد می دانند و بخشی از بدنه اجتماعی اصلاح طلبان نیز تحت تاثیر طیف اپوزیسیون خارج از کشور ، جریان اصلاح طلب را استمرار طلب و ناکارامد می خوانند و این شعار که اصلاح طلب ، اصولگرا، دیگه تمومه ماجرا ، شنیده می شود.
پرسش اینجاست که در این شرایط چه باید کرد، کارنامه انقلاب و عملکرد امام برای ما پاسخهای روشنی دارد:
نخستین پاسخ در سیره امام، در بعد رفتاری نوع مواجه با مردم بود، ادبیات امروز مسئولان و شخصیت ها، انتظار پیروی، حمایت ، اطاعت و تکرار از سوی مردم دارد در حالیکه در دهه نخست انقلاب ادبیات امام، بجای دنباله روی بر همراهی وحتی جلوداری حرکتهای اجتماعی توسط مردم تاکید می کرد، جریانات اجتماعی در این شرایط مردم متفاوت با وضعیت فعلی رفتار می کنند و انتظار دارند.
راه دوم سیره امام برای ما، جایگاه ساختاری مردم در نظام است، یکی از انتقادات جدی به سیستم دموکراسی نمایندگی، یعنی شیوه رایج مردمسالاری در جهان، محدود شدن نقش مردم در تصمیم گیری به انتخابات است، یعنی نظر مردم فقط در زمان انتخابات اهمیت پیدا می کند ، البته این شیوه با توجه به فرایند انتخاباتی ما که بحث تایید صلاحیتها قبل وبعد انتخابات مطرح است دچار چالش مضاعفی نیز می شود و عملا بخش قابل توجهی از مردم خود را در مدیریت جامعه صاحب نقش و رای نمی بینند.
امام در دهه نخست انقلاب، برای این معضل نیز راه حل موثری یافت، با بسط نقش مردم در تحولات جامعه، عملا اجازه شکل گرفتن فضای بی تاثیری نظر مردم را نمی داد، تظاهرات و راهپیمایی های خیابانی، نهادهای انقلابی نظیر جهاد سازندگی، بسیج و نهضت سواد آموزی ، حضور مردم در جنگ وجبهه ها ، تعاونی ها، موجب شده بود که فضای حاکمیتی و اداره جامعه با مردم پیوند بخورد.
البته طبیعی است که ما در شرایط متفاوتی نسبت به دهه نخست قرار داریم ، اما نباید نقش مردم را اداره جامعه تنزل بدهیم، اصول مربوط به شوراها که با پیگیری مرحوم آیت الله طالقانی در قانون اساسی گنجانده شد ، یکی از مسیرها و راه حل های ما برای مقابله با این معضل است، در این هفت اصل، بسیاری از امور کشور و تصدی ها و خدمات دولتی وحاکمیتی قابل واگذاری به مردم ذکر شده و نهاد شوراها و زیرمجموعه های آن نظیر شورایاری ها می تواند بستری برای تحقق این امر باشد، استفاده از ابزارهای نوین فناوری اطلاعات در نظرسنجی ها و پرسمان های محلی ، شهری وملی نیز نقش مردم را در تصمیم گیری و مدیریت جامعه پررنگ می کند.