۲۱ صندلی و لشگری از مدعیان

 انتخابات شورای شهر تهران در سال جاری یکی از عجیب ترین انتخابات های انقلاب اسلامی ایران هست که در آن لشگری از ژنرالهای همیشه حاضر در عرصه سیاسی دو طرف به علاوه تعداد پر شماری از جوانانی که سودای خدمت به کشور و یا رسیدن به قدرت را در یک شب دارند را نشان می دهد.

انتخابات این دوره نکات جالبی را به همراه دارد از جمله اینکه :

۱. در این دوره مرز افرادی که خود را محق می دانند که می توانند در تصمیم گیری ها و تصمیم سازی ها برای شهرشان موثر باشند به بیش از ۷ هزار نفر رسید....این برای یک کشوری مثل ایران که در پهنه کشورهای در حال توسعه قرار دارد یک فاجعه می باشد. این عدد نشان میدهد که کشور هنوز بستر های لازم برای توسعه را کسب نکرده و شور و هیجانات همچنان حرف اول را در تصمیم گیری ها بین افرادی که خود را رجل سیاسی و اجتماعی می دانند در جریان است.در یک همچین جامعه ای که تا این اندازه پر التهاب هست و افراد به اصطلاح عاقل از جریانات و جناحهای مختلف سیاسی خود را تا این اندازه درگیر احساسات می کنند ،حوادثی مثل اتفاقات سال ۸۸ دور از ذهن نیست.

وقتی می بینیم که تا این اندازه نفر ،ادم وجود دارد که پیش خود فکر می کند می تواند مشکلات جامعه اش را خودش حل کند خیلی طبیعی است که در شمایی دور تر فاصله کشورمان را با کشورهایی نظیر ژاپن و حتی همین مالزی هم نتوانیم دیگر اندازه گیری کنیم.

۲. جامعه ملتهب است. کلی آقازاده ثبت نام کرده اند که به صفت شخصی هیچ کارنامه ای برای ارائه دادن وجود ندارد.تنها به صرف داشتن روابط خانوادگی و فامیلی قدم به عرصه انتخابات گذاشته اند.حضور پر تعداد جوانان در عرصه انتخابات پارادوکسی دیگر به وجود می آورد. لشگری عظیم از جوانان پا به عرصه انتخابات گذاشته اند و به دنبال سهم خواهی از جریانات و گروههای مطبوع خودشان هستند تا بتوانند در لیست نهایی قرار گیرند و خود را در بوته نقد و انتخاب مردم قرار دهند. جوانانی که کل رزومه کاریشان به نصف یک برگه کاغذ دفتر هم نمی رسد ولی در این بخش می بینیم که از مدعیان نشستن بر صندلی های سبز شورای شهر شده اند.

باید از خود بپرسیم چه اتفاقاتی در کشور افتاده که این خیل عظیم از جوانان با میانگین سنی ۲۵ تا ۳۵ سال خود را از ریش سفیدان و پیر های دیر خود ارجح تر می دانند و به بهانه توسعه سیاسی ،برای رسیدن به صندلی های تصمیم گیری و تصمیم سازی کشور دور خیز کرده اند؟ به بیانی ساده تر باید به خود بگوییم که در دوره اخیر شوراها چه اتفاقاتی افتاده که سطح شوراها تا این اندازه متزلزل و ضعیف شده که جوانان خودشان را برتر از نفرات فعلی و مدعیان متخصص در زمینه امور شهری می دانند.
جوانانی که وارد عرصه شده اند طبیعتا هیچ شناخت دقیق و عمیقی از وضعیت موجود در شهر ندارند وصرفا اطلاعاتشان نهایتا می تواند در حد گزارشات شوراهای شهر ها و یا دسترسی به رانت های موردی اطلاعاتی از کمیسیون های شهری باشد.این موضوع برای کشور یک آسیب بسیار جدی و بزرگ به شمار می رود.

3. ژنرال های بسیار زیادی از دو طرف ثبت نام کرده اند که با توجه به اسامی مطرح بسیار بعید است که بخواهند پایشان را از معرکه انتخابات کنار بکشند. خود این امر یک پارادوکس بسیار بزرگ دیگر می باشد.درست جایی که حدود ۴۰ سال از انقلاب می گذرد هنوز جناحهای مختلف سیاسی کشور نتوانسته اند به یک هارمونی رفتاری و انتخاباتی صحیح برسند تا بر مبنای آن بخواهند با یک لیست واحد وارد عرصه انتخابات شوند. نتیجه اینگونه فله ای وارد انتخابات شدن هم بسیار واضح است... تعدد لیست های انتخاباتی، نتیجه ای جز  شکسته شدن آرای مردمی نمی باشد و در این میان نهایتا افرادی از سبد رای وارد مجموعه شوراها می شوند که بی تردید باید چهارسال دیگر شاهد این هجم وسیع از زد و بند و بی تفاوتی و نظاره گری در ساختار شوراها باشیم.

4. با کمال احترام ،به عقیده نگارنده ،فاصله بسیار زیادی تا رسیدن به یک کشور در حال توسعه سیاسی در ایران وجود دارد.جایی که افراد باسلیقه های گوناگون و تنها زیر پرچم شعار خوش آب و رنگی به نام دمکراسی بدون داشتن هیچ گونه مرامنامه و سرفصل های گوناگون در حوزه اجتماعی خود را مقید به ورود به عرصه انتخابات می دانند باید قبول کنیم که این اندازه فساد ، رشوه ، زیر میز گیری ، چپاول ثروت های مردمی ، عدم نقد پذیری، عدم رفتار صحیح اجتماعی و دهها مورد منفی دیگر تنها فرزند مشروع اینگونه انتخاب کردنها و انتخاب شدن هاست.

۵. از کوزه همان برون طراوت که در اوست.

نویسنده : دکتر محمود کبیری