روايت محسن رضایی از کانديداتوري هاي مستمرش

گفت و گو با محسن رضايي، هم جذاب است هم پرحاشيه؛ جذاب به دليل رزومه کاري قطورش در سمت هاي اطلاعاتي، نظامي و سياسي و درحاشيه به دليل زندگي سياسي پرحاشيه او؛ از فرماندهي 16 ساله اش بر سپاه پاسداران گرفته تا حضور مستمرش به عنوان کانديداي رياست جمهوري در چهار دوره مستمر رقابت هاي انتخاباتي اين جايگاه.
 
به گزارش انتخاب، او هميشه براي حضور در رقابت ها اعلام آمادگي و احساس وظيفه مي کند. گاه به دلايلي عقب مي نشيند و عرصه را واگذار مي کند و گاه تا پايان سنگر مواضعش را حفظ مي کند. او که دو سالي است مجددا به سپاه پاسداران بازگشته در اين گفت و گو از سبک فکري و نگاهش به عالم سياست مي گويد. بررسي کارنامه محسن رضايي در سپاه پاسداران، ماجراي استعفاهايش از فرماندهي سپاه پاسداران، داستان دنباله دار اعلام کانديداتوري هايش و چرايي بازگشت او به سپاه پس از 18 سال، محورهاي گفت و گوي ما با اوست که در پي مي آيد.
 
کارنامه شما با عناوين متفاوت و تجربه هاي گوناگوني که داشته ايد، کمي پرخبر و پرحاشيه است؛ به همين دليل فکر مي کنم به عنوان اولين سوال، بهتر است بگوييد محسن رضايي کيست؟
 
من در اين سال ها هرکجا خطر و مشکل جدي اي احساس مي کردم، مي رفتم آنجا حاضر مي شدم. شايد يکي از دلايلي که من از سياست شروع کرده ام، بعد وارد نهاد اطلاعاتي کشور شدم و سپس وارد سپاه شدم و دوباره به عالم سياست بازگشتم و دو، سه سالي است که دوباره لباس نظامي به تن کردم هم همين باشد. به هر حال اين فراز و نشيب هاي فعاليتي من همگي با يک انگيزه بوده است و آن اينکه من هر کجا که خطر را ديده ام، به آنجا وارد شده ام.
 
همان طور که خودتان هم اشاره کرديد کارنامه کاري تان، هم پرفراز و فرود است هم پرعنوان. در حال حاضر به خودتان چه نمره اي مي دهيد و آيا فکر مي کنيد در اين مسيري که طي کرده ايد، موفق بوده ايد؟
 
من در چند مقطع خودم را موفق مي دانم و در يک مقطع ناموفق. در ابتداي امر و در مسير مبارزه با رژيم شاه از سال 50- 57 به نظرم موفق بودم؛ چرا که گروه منصورون که من پايه گذار آن بودم، در سال 57 در هفت استان و 17 شهرستان فعاليت مي کرد و يک گروه مبارزاتي قوي شناخته شده بود. در ورودم به فعاليت هاي اطلاعاتي در نهايت اطلاعات کشور را تاسيس کردم که بسيار کار موفقي بود.
 
يعني شما خودتان را به نحوي بنيان گذار اطلاعات سپاه پاسداران مي دانيد؟
 
بله و به تعبيري موسس اطلاعات کشور، ما بنيان اطلاعات کشور را تاسيس کرديم که آن به وزارت اطلاعات تبديل شد. در حقيقت وزارت اطلاعات فقط تغيير تابلوي اطلاعات سپاه پاسداران به وزارتخانه بود. اطلاعات سپاه، کارنامه بسيار موفقي داشت؛ جريان منافقين، ماجراي پادگان نوژه و انهدام گروه فرقان همگي در زمان ما در اطلاعات سپاه که اين نهاد مسئول اطلاعات کل کشور بود، صورت گرفت.
 
از کارنامه موفقيت ها و ناکامي هايتان مي گفتيد...
 
موفقيت بعدي خودم را در دوران هشت سال دفاع مقدس مي دانم که تقريبا از جوانان گمنام کشور که کسي رويشان حسابي باز نمي کرد، ژنرال هاي بزرگي درست شد. در آن ايام تيپ و لشکرهاي انقلابي براي اولين بار شکل گرفت.
 
در کنار همه اينها، وقتي وارد سياست شدم يک کارنامه موفق و يک کارنامه ناموفق دارم؛ مثلا در حضور 20 ساله ام در مقام دبيري مجمع تشخيص مصلحت نظام تقريبا براي تمام امور تخصصي کشور مشاوره هاي خوبي به رهبري نظام داديم و اين مشاوره ها تبديل به سياست هاي کلي نظام در همه امور شده است و الان کمتر موضوعي در ايران وجود دارد که سياست نداشته باشد که اين براي من موفقيت بزرگي است. در بحث انتخابات من دو بار در انتخابات رياست جمهوري 88 و 92 حاضر شدم که ورود و حضورم موفقيت آميز نبود.
 
شما سال 84 هم کانديدا شديد!
 
من در سال 84 انصراف دادم. شرکت در انتخابات، يعني کسي که کانديدا مي شود و در انتخابات شرکت مي کند.
 
خب شما هم حضور داشتيد، حتي فيلم تبليغاتي شما هم که ساخته رسول ملاقلي پور بود، خيلي پر بازتاب شد.
 
من ثبت نام کردم، ولي کنار رفتم. من وارد راي گيري و انتخابات نشدم. بله، در آن فيلم هم ملاقلي پور از من سوال کرد که کنار مي روي؟ من گفتم اگر مردم نخواهند يا اگر حادثه اي برايم بيش بيايد!
 
عزمتان خيلي جدي بود و گفته بوديد فقط با گلوله کنار خواهيد رفت. پس چه پيش آمد که کنار کشيديد؟
 
احساس کردم که مردم نمي خواهند، به همين دليل از خودم پرسيدم چرا بايد اين مسير را ادامه بدهم؟ بعد هم اعلام انصراف کردم.
 
نظر مردم با آراي انتخاباتي شان روشن مي شود، هنوز که راي گيري نشده بود، آن روزها به نظر مي رسيد نيروهاي اصولگرايي که حمايت هاي مردمي را ساماندهي مي کنند، خيلي تمايلي به حمايت از شما نداشتند، اين طور نبود؟
 
خب، وقتي مي گوييم مردم نمي خواهند، يک بخشي اش افکار عمومي است و بخش ديگر افرادي است که افکار عمومي را در حمايت از کانديدايي سازماندهي مي کنند. من در مجموع ديدم به تنهايي نمي توانم افکار عمومي را جلب کنم و بين نيروهاي انقلاب هم تشتت وجود دارد و انتخابات رياست جمهوري آن سال هم تبديل به انتخابات شوراي شهر شده بود- اين تعبيري بود که همان سال در مصاحبه هايم درباره فضاي نهمين دوره انتخابات رياست جمهوري استفاده کردم- هشت کانديدا به صحنه انتخابات آمده بودند و اين تشخيص را براي مردم دشوار کرده بود. در همين فضا بود که من انصراف دادم.
 
انصرافتان تصميم شخصي بود يا به شما توصيه اي شد؟
 
نه. کاملا شخصي بود.
 
شما 37 ساله بودي که به فرماندهي سپاه پاسداران منصوب شديد، بر دوش گرفتن اين مسئوليت آن هم در روزهايي که عراق به خاک ايران وارد شده بود، براي يک جوان 27 ساله سنگين نبود؟ از دشواري مسير نگران نشديد؟
 
من خودم را کاملا آماده کرده بودم که فرمانده سپاه بشوم و با ايده اي که داشتم اين آمادگي را در خودم ايجاد کرده بودم. من مي خواستم در جنگ تحولي ايجاد کنم. يک سال از آغاز جنگ گذشته بود و ايران هر چه حمله مي کرد، موفق نمي شد و من چون قبل از انقلاب کار چريکي و پارتيزاني کرده بودم و در روزهاي جنگ هم مدام به جبهه مي رفتم و از امور جنگ بازديد مي کردم، ضعف هاي فرماندهي در جنگ را فهميده بودم، به همين دليل انتصاب به فرماندهي سپاه براي من خيلي طبيعي بود.
 
شما فرمانده سپاه پاسداران شديد، اما شش سال بعد از اين انتصاب، در حالي که هنوز جنگ ادامه داشت، در خواست استعفا کرديد و در نامه اي به حاج احمد خميني با تشريح مشکلات داخلي، خواسته بوديد که امام با استعفاي شما موافقت کنند. آن مشکلات و عوامل داخلي که از نظر شما عامل پيروزي ايران درجنگ بود چه بودند؟
 
ما در جنگ، در دو جبهه مي جنگيديم؛ در يک جبهه سربازان عراقي و صدام و قدرت هاي بين المللي حامي صدام بودند و جبهه ديگر پشت جنگ با عراق بود. از بيت آيت الله منتظري گرفته و جمعي در ملجس شوراي اسلامي آن دوره که دائما ايجاد مشکل مي کردند تا اختلافاتي که بين دولتمردان و جمعي ديگر از مسئولان با امام بر سر مسائل مربوط به جنگ وجود داشت که مرتب باعث مشکل مي شد، همه اين اختلاف ها به طور مستقيم بر فرماندهي تاثيرگذار بود.
 
اين در حالي بود که عراق با تمام توان وارد جبهه جنگ شده بود و ما هم بايد به همان صورت وارد مي شديم؛ چرا که از دست ارتش و سپاه به تنهايي کاري ساخته نبود. ما مي گفتيم بايد همه امکانات کشور پاي جنگ بيايد، به همين دليل هم من تقاضا کردم که در اين شرايط که مديريت بر جنگ دشوار است، اگر امام قبول کنند، من استعفا مي دهم که در نهايت امام با استعفاي من موافقت نکردند و من در فرماندهي سپاه ماندم.
 
بعد از اين نامه و طرح گلايه هايتان با امام شرايط تغييري کرد؟
 
خيلي کم. خيلي تغيير چنداني به وجود نيامد.
 
شما 16 سال فرمانده سپاه پاسداران بوديد؛ در اين فاصله به ويژه پس از پايان جنگ، سپاه پاسداران صاحب دانشگاه امام حسين، دانشگاه علوم پزشکي بقيه الله و دانشگاه فرماندهان سپاه و قرارگاه سازندگي خاتم الانبيا شد، هدف از تاسيس قرارگاه سازندگي خاتم الانبيا در سال 68 چه بود. آيا هنوز هم در همان مسيري که برايش طراحي شده بود قرار دارد؟ يا به گفته منتقدانش به رقيبي براي بخش خصوصي کشور بدل شده است؟
 
قرارگاه سازندگي خاتم الانبيا در سال 68 به درخواست دولت سازندگي ايجاد شد و تا همين امروز هيچ دولتي نبوده که بگويد ما به اين قرارگاه نياز نداريم.
 
علت تاسيس اين قرارگاه به انقلاب بر مي گردد. در روزهاي اول انقلاب هيچ پيمانکاري وجود نداشت. به واسطه انقلاب شرکت هاي بزرگ پيمانکاري از کشور رفته بودند و ايران با يک خلا بزرگ مهندسي و پيمانکاري عميق مواجه شده بود؛ اما امروز اين طور نيست. امروز حداقل 23 هزار پيمانکار در کشور وجود دارد. قرارگاه سازندگي هم امروز هيچ کاري را به تنهايي و مستقيما انجام نمي دهد. اين قرارگاه پروژه ها را از دولت مي گيرد، اما همان کار را در سطح کلان مديريت مي کند؛ مثلا در يک پروژه 20 تا 40 پيمانکار خصوصي مي آيند و کارها را انجام مي دهند. قرارگاه درحقيقت اين مسير را مديريت مي کند.
 
پس شما انتقاداتي که از سوي بخش خصوصي و حتي برخي دولتمردان که مستقيم و غيرمستقيم به عملکرد و قدرت يافتن ويژه قرارگاه خاتم الانبيا در حوزه اقتصادي کشور مي شود، مبني بر اينکه اقتصاد کشور در دست طيف خاصي محدود و محصور شده است و قدرتي براي رقابت با آن وجود ندارد، نمي پذيريد؟
 
اگر اين رقابت مربوط به بهره وري و کارايي است که اين رقابت ها در مناقصات مشخص مي شود.
 
نمونه اين مناقصات خصوصي سازي شرکت مخابرات بود که جمع و افرادي که مناقصه را بردند به صورت قسطي سهام مخابرات را خريدند. همين امر سبب شده منتقدان بگويند هر فرد ديگر هم با کمترين دانش اقتصادي پذيرنده سهام مخابرات مي شد، مي توانست از محل درآمدهاي خود اقساط مخابرات را بپردازد...
 
خب اگر اين انتقاد درست باشد، دولت بايد اقدام کند. نه تنها درباره مخابرات، بلکه در هر زمينه اي که خصوصي سازي مي شود، دولت بايد وارد شود و اقتدارش را نشان دهد. دولت حتما بايد از مراجع قانوني پيگيري کند و براساس ضابطه ها عمل کند. در برخي استان ها مثل استان مرکزي آقاي دري نجف آبادي مرتب به ما اعلام مي کند شرکت هاي بزرگي که آنجا خصوصي سازي شده است، زمين هايش را فروخته اند و تجهيزاتش را معطل کرده اند.
 
در گزارش هايي که از بخش خصوصي به ما مي رسد، در بخش هاي زيادي انتقادات جدي به آن وارد است. دولت وقتي مي بيند کسي يا نهادي ضابطه اي را زير پا گذاشته است، بايد با اقتدار ايستادگي کند و حق مردم را احيا کند.
 
به نظرتان دولت واقعا مي تواند با قدرت هاي موازي که در کنار و حتي رو به روي قوه مجريه شکل گرفته اند، مقابله کند؟
 
دولت توان دارد مسئله هسته اي را حل کند، دولت توان دارد سانتريفيوژها را تعطيل کند، اما نمي تواند مشکل يک پيمان کاري را حل کند؟!
 
16 سال از فرماندهي شما بر سپاه پاسداران گذشت و شما در سال 76 تصميم به استعفا و خداحافظي از سپاه پاسداران گرفتيد و با يک حرکت پهلوان گونه يا پهلوان منشانه گوشه هاي زميني را که مراسم در آنجا برگزار شده بود بوسيديد و چفيه تان را بر دوش رحيم صفوي، جانشين تان- فرمانده وقت- انداختيد؛ چه شد که تصميم به خداحافظي از فرماندهي سپاه گرفتيد؟
 
من در دوران دفاع مقدس به اين نتيجه رسيدم که مشکل آينده کشور پس از جنگ، اقتصاد است. به همين دليل هم وقتي که جنگ تمام شد، رفتم در رشته اقتصاد درس خواندم و دکتراي اقتصادم را گرفتم و منتظر بودم اگر در خود سپاه نشود، به دولت کمک کنم که مشکل اقتصاد را حل کند؛ اينکه من بيرون بيايم و در فضاي سياسي و در انتخابات رياست جمهوري شرکت و ايده هاي اقتصادي ام را اجرا کنم.
 
به تحصيل تان در رشته اقتصاد اشاره کرديد، آن روزها مطالبي در جرايد درباره شما منتشر شد که محسن رضايي به جاي نشستن در کلاس هاي درس، استادان را به خانه مي برد؟
 
نه، من سر کلاس درس مي رفتم و به محافظانم مي گفتم حق نداريد وارد دانشگاه شويد، الان هم همکلاسي هاي من هستند؛ مي توانيد از آنها بپرسيد.
 
گفتيد قرارگاه خاتم الانبيا را براي کمک به دولت تاسيس کرديد چرا در آنجا و از آن کانال به اقتصاد و مسئله اقتصاد وارد نشديد؟
 
براي من روشن شده بود که دوستان اصلاح طلب و اصولگرا نمي توانند در دولت ها از پسِ مسئله اقتصاد برآيند. من اقتصاد را بعد از جنگ مهم ترين مسئله کشور مي دانستم. من درباره انقلاب ها خيلي مطالعه کردم و متوجه شدم شوروي، کوبا، چين و کره شمالي که در قرن 20 انقلاب کرده بودند؛ نتوانسته بودند از ايستگاه اقتصاد عبور کنند.
 
به همين دليل هم من انقلاب و نظام جمهوري اسلامي را همواره از نظر اقتصادي در خطر مي ديدم و برداشتم اين بود که پس از جنگ، مسئله اصلي ما اقتصاد است. به همين دليل از سپاه بيرون آمدم. الان هم در مجمع، رييس کميسيون اقتصاد مجمع تشخيص مصلحت نظام هستم؛ چرا که همواره نگراني من اقتصاد بوده است حتي اخيرا هم مقام معظم رهبري فرمودند بزرگ کردن شائبه جنگ نظامي براي دورکردن ذهن ما از جنگ اقتصادي است.
 
با اين اوصاف مي شود گفت شما از همان روزهاي فرماندهي سپاه و در زمان جنگ سوداي رياست جمهوري را در سر پرورانديد؟
 
بله، مشروط بر اينکه دولت نتواند از پس مسئله اقتصاد برآيد. سال 84 هم با خودم گفتم درست است با اين اوضاع، اقبال مردمي روشن نيست، اما شايد بهتر باشد اين فرصت را در اختيار هفت کانديداي ديگر قرار بدهم شايد يکي از آنها بتواند مشکل اقتصاد را حل کند. اما سال 88 و سال 92 مطمئن شدم هيچ يک از دوستان اصلاح طلب و اصولگرا نمي توانند مشکل اقتصاد را حل کنند، به همين خاطر هم من رسما وارد ميدان انتخابات شدم و حتي لفظ پرتگاه را طرح کردم و تا پايان کار هم ماندم و کنار نرفتم. با اينکه راي من در سال 88 پايين بود، اما سال 92 هم آمدم.
 
کارنامه سياسي- مديريتي شما حکايت از اين دارد که شما براي پذيرش مسئوليت ها يا تغيير سمت هايتان، همواره نظر امام (ره) را مستقيم يا غيرمستقيم جويا مي شديد، سوالم اين است که آيا شما در زمان استعفا از فرماندهي سپاه پاسداران به مقام معظم رهبري اعلام کرديد قصد ورود به انتخابات رياست جمهوري را داريد؟
 
به عنوان رياست جمهوري نه، اما به ايشان اعلام کردم در بيرون از سپاه احساس خطر مي کنم و مديريت و اداره کشور را ضعيف مي بينم. به مقام معظم رهبري گفتم اگر از سپاه بيرون بيايم، مي توانم به عنوان يک نيرو به افرادي که در مجلس يا دولت هستند کمک کنم. با مقام معظم رهبري مفصل صحبت کردم و وقتي ايشان قانع شدند، من از فرماندهي سپاه پاسداران استعفا دادم.
 
سال 76 که شما به دبيري مجمع تشخيص مصلحت منصوب شديد، تقريبا منصوب شديد، تقريبا هر هفته نشست هايتان از تلويزيون پوشش خبري داده مي شد و حضور رسانه اي شما به عنوان يک چهره جوان انقلابي از يک سو و استعفايتان از سپاه از سوي ديگر، اين معنا را در پي داشت که تمايلي وجود دارد که شما گام هاي جدي تري برداريد.
 
نه، برنامه ريزي اي وجود نداشت، آن يک تصميم شخصي بود. من نگران اقتصاد کشور بودم، متاسفانه ديگر سياست مداران خيلي دير متوجه خطر شدند.
 
الان مسير اقتصادي دولت روحاني را چطور مي بينيد؟
 
دولت روحاني مسير را اشتباه رفت. او فکر مي کرد با کليد سياست خارجي مي تواند مشکل اقتصاد را حل کند، اگر يادتان باشد من در روزهاي تبليغات انتخاباتي به جاي کليد يک اسکناس هزار توماني را نشان دادم، امروز معناي آن اقدام بيشتر نمايان شده است... . به عقيده من سال چهارم هر دولتي سال پاسخ گويي آن است.
 
شانس روحاني را در انتخابات پيش رو چگونه مي بينيد؟
 
آقاي روحاني کار سختي در اين انتخابات در پيش دارد؛ چون اولين دولتي است که محبوبيتش در همان دوره اول به زير 40 درصد کاهش يافته است.
 
به نظر من، ما بايد اولويت هاي جناحي مان را حداقل براي مدتي هم که شده کنار بگذاريم و در قالب نيروهاي انقلابي به مسائل کشور، به ويژه اقتصاد رسيدگي کنيم.
 
به اختلافات و تلاش براي حصول وحدت انقلابي اشاره کرديد. اين تاکيد شما من را ياد مواضع تان در سال 88 انداخت. مواضع شما پس از انتخابات سال 88 کمي متناقض بود؛ مثلا ابتدا و پس از کليدخوردن اعتراضات به نتيجه انتخابات 24 خرداد 88 به ميدان آمديد و معترض شديد و گفتيد راي ناموس من است و بعد اعتراضاتتان را پس گرفتيد يا بعد از حوادث عاشوراي 88 و تاکيد سران معترضان بر همدلي و فراموش شدن برخي درگيري ها شما هم دوباره آمديد و خواستار همدلي و فراموش شدن برخي درگيري ها شما هم دوباره آمديد و خواستار همدلي و فراموش شدن اتفاقات آن روزها شديد. اين اقدامات و مواضع شما در آن ماه ها سبب شد شما به تناقض گويي متهم شويد، درباره اين تفاوت ديدگاه ها برايمان مي گوييد؟
 
اين سوال شما درباره حوادث 88 تاکنون در قالب هاي ديگر مثل برجام و حتي ارتباط من با جناح هاي اصولگرا هم عليه من طرح شده است و يک عده که عمدتا انتخاباتي عمل مي کنند مي خواهند بگويند که من آدم متزلزلي هستم. اين در حالي است که اگر همين افراد روي عملکردها و اقدامات من دقيق شوند، متوجه مي شوند که اتفاقا من معيارهاي مشخص و معيني دارم. مبناي من هم امام و قانون است.
 
من در زمان امام با امام بودم، آن موقع اصلاح طلبان خودشان را بيشتر به امام نزديک نشان مي دادند و نزديکي من هم به امام به اصلاح طلب بودن من عبير مي شد. در حالي که من اصلاح طلب نبودم. بعد از امام من به مقام معظم رهبري اقتدا مي کنم و حالا که اصولگرايان به رهبري نزديک ترند، اين تعبير مي شود که من اصولگرا هستم، در حالي که من اصولگرا هم نيستم. من با امام هستم.
 
در بحث پيروي از قانون هم همين طور است. وقتي اعتراضات به نتيجه انتخابات 88 شروع شد من هم معترض بودم و رفتم به شوراي نگهبان اعلام اعتراض کردم. اعتراض من قانوني بود. از همان ابتدا دو نوع اعتراض صورت گرفت، يکي اعتراض قانوني بود که من سردمدارش بودم و ديگر اعتراض خياباني بود که آقايان کروبي و موسوي ترجيح دادند اعتراضات خياباني را ادامه دهند.
 
من همان روز که به شوراي نگهبان رفتم با هر دو کانديداي معترض ديگر هم تماس گرفتم و گفتم که به شوراي نگهبان رفتم و شما هم بياييد از شوراي نگهبان مسير اعتراضات را پيگيري کنيد. آقاي کروبي گفت بايد با آقاي موسوي مشورت کند و آقاي موسوي هم گفت بايد با ستاد انتخاباتي اش مشورت کند که ديگر هم موفق نشدم با آنها تماس بگيرم... .
 
خب وقتي قانون محور است من که به قانون اعتقاد دارم، قانوني پيگير شدم وقتي قانون گفت اين آقا رييس جمهور است من هم پذيرفتم. اما حالا عده اي مي گويند چرا اول اعتراض کردي و بعد تمکين به قانون کردي؟ خوب منباي فکر من اين است. پس اين معيارها و مبناي من است که با ديگران متفاوت است و يک عده به امام وصل شدند بعد از امام پشت سر رهبري قرار نگرفتند، عده ديگري هم آن ايام با امام نبودند، اما الان پشت سر رهبري هستند. من مباني ام با اين دو طيف فرق مي کند.
 
پش شما اين نقدها را در راستاي بي توجهي به معيارهايتان مي دانيد؟
 
شايد خودتعريفي باشد، اما من فکر مي کنم، باثبات ترين و استوارترين فردي که روي مباني و معيارهاي انقلاب حرکت مي کند، من هستم. به همين دليل هم اگر من هنوز مثل برخي فرسوده يا از رده خارج نشده ام، به خاطر رعايت اين معيارهاست.
 
شما بعد از عاشوراي 88 به نحوي براي وحدت ملي تلاش هايي کرديد، آيا همچنان براي حصول اين امر تلاش مي کنيد؟
 
من تقريبا در همان ايام عاشورا دلم مي خواست اين ماجرا پايان يابد. به همين دليل بيشتر تلاش هاي ما به واسطه آقاي هاشمي بود و تلاش داشتيم ايشان را جلو بيندازيم تا ماجرا به گونه اي فيصله يابد؛ اما پس از آن ديگر نه. الان هم فکر مي کنم که بحث آشتي، بحث تمام شده اي است.
 
پس از انتخابات 88 و شکست تان در انتخابات، نااميد نشديد و باز هم در سال 92 به ميدان آمديد و دوباره در تصدي رياست جمهوري ناکام مانديد، پس از انتخابات 92 يکي، دو سالي از شما خبري نبود. آيا اين ناکامي ها شما را دل زده کرده بود؟
 
همان طور که گفتم، من هرجا که احساس خطر کرده ام وارد ميدان شده ام. بعد از انتخابات 92 و در راهپيمايي روز قدس آن سال، من لباس نظامي بر تن کردم و در حالي که هنوز داعش شکل نگرفته بود نسبت به آينده منطقه اعلام نگراني کردم. من مطمئن شده بودم توطئه بزرگي در منطقه به وجود خواهدآمد.
 
با همين تفکر بود که خواستار بازگشت به سپاه پاسداران شديد؟
 
داعش که به راه افتاد، من در قالب نامه اي از مقام معظم رهبري تقاضا کردم که اجازه دهند من به سپاه پاسداران برگردم که ايشان هم بلافاصله موافقت کردند. به همين دليل هم وارد دانشگاه امام حسين شدم تا تجربياتم را به فرماندهان آينده سپاه منتقل کنم. البته من وارد نيروهاي مسلح نشده ام، لباس نظامي پوشيدن با ورود به نيروهاي مسلح متفاوت است. ورود به نيروهاي مسلح به اين معناست که شما مسئوليتي برعهده بگيري و شغل پيدا کني که من به اين معنا وارد نيروهاي مسلح نشده ام. لباس پوشيدن يک شغل نيست، يک ماهيت و هويت است.
 
شما تاکيد کرديد هرجا احساس خطر بکنيد وارد ميدان مي شويد، با توجه به تجربه تان در جبهه چرا وارد ميدان مبارزه با داعش نشديد و لباس رزم بر تن نکرديد؟
 
من به طور رسمي وارد نيروهاي مسلح نشده ام و مسئوليتي برعهده ام گذاشته نشده است و فکر مي کنم همين که تجربياتم منتقل شود حداقل وظيفه اي است که برعهده من است؛ البته در بُعد مشورت دادن، بله من نظراتم را در جلساتي منتقل کرده ام. البته من هميشه آرزويم شهادت بوده است. هيچ روزي نيست که من فکر و ذهنم از شهدا دور باشدم. من هميشه آرزو مي کنم جنگي اتفاق نيفتد و ملت ما هميشه در آرامش باشند، اما مطمئن باشيد که اگر جنگي به راه بيفتد، من در هر لباسي باشد به ميدان خواهم رفت، چه مسئول باشم و چه مسئول نباشم، در خط مقدم حاضر مي شوم و جانم را تقديم اسلام و مردم کشورم مي کنم.
 
الان محدوديتي وجود دارد که نمي توانيد وارد ميدان شويد؟
 
ورود به جبهه نبرد علاقه همه رزمندگان است. حتي در دوران جنگ هم که من فرمانده سپاه بودم، سه بار نزديک بود اسير شوم، بعضا هم مقام معظم رهبري و هم آيت الله هاشمي از من مراقبت مي کردند؛ مثلا يک بار در مرزهاي شمالي من 50 کيلومتر در خاک عراق پيشروي کردم.
 

آنجا آيت الله هاشمي به طريقي من را پيدا کرد و گفت اين اقدام بايد در شوراي عالي دفاع تصويب مي شد که من گفتم ناچار بودم، نمي توانستم صبر کنم... بنابراين علاقه همه ما فرماندهان همين است که اگر جلوتر از رزمندگان نباشيم هم پاي آنها باشيم. الان هم قطعا بايد مصلحت حضور ما در اين صحنه ها تشخيص داده شود؛ چرا که ممکن است حضور ما مورد بحث قرار گيرد و به دخالت ايران در منطقه تعبير شود، حتما بايد مصالحي باشد که مسئولان تصميم گيرنده، آن را رعايت مي کنند. پ

منبع:سالنامه شرق