آقای احمدی نژاد! فكر می كنید با پول یارانه همه را از گرسنگی رهانده اید؟

مسعود یارضوی در سایت الف نوشت:
 
قبول آقای رئیس جمهور، قبول آقای وزیر كار و قبول همه آنهایی كه فكر می كنید با پول یارانه همه محرومان را از گرسنگی رهانده اید. فقط بگویید از 222 هزار و 500 تومان در ماه برای یك خانواده محروم 5 نفره ساكن در حاشیه تهران چه انتظاری دارید؟

آقای رئیس جمهور خوبم، از حرف های شما قبل از هدفمندی یارانه ها هم كه پیرامون نبود گرسنه در ایران بیان شده بود؛ اگر بگذریم، حرفهای جدیدتان هم به نظر اغراق آمیز می آید.

لطفا بگویید از نظر شما، "سوء تغذیه" گرسنگی هست یا نیست؟ بگویید پولی را كه تحت عنوان یارانه به مردم داده اید، آیا انتظار دارید برای یك خانواده محروم، تماماً صرف خرید خوراك و غذا شود یا اینكه نه... از هزینه رفت و آمد و درمان و سایر لوازم ضروری زندگی نیز برای یك خانواده محروم باخبرید؟

شما حتما می دانید كه قرار دادن یارانه نقدی در اختیار خانوارها و به ویژه خانوارهای محروم، برای جبران عوارض ناشی از جهش قیمت ها پس از هدفمندی یارانه هاست نه برای تأمین غذای آنها. چه اینكه چنین انتظاری هم از اساس به دور از منطق است زیرا دولتی كه می خواهد غذا و سرپناه تمام مردمش را تأمین كند، باید این دو مسئله را به عینه حل كند نه با جایگزین.

شاهد مثال آنكه در دولت آمریكا، پس از بروز بحران اقتصادی، برای بیكاران و محرومان، كالابرگ غذای مجانی در نظر گرفته شد و یا اینكه در دولت نهم شاهد هستیم كه دولت برای تأمین سرپناه مردم، طرح مسكن مهر را در دست اجرا دارد و به سوی این نرفته است كه برای خرید مسكن، وام بلاعوض به مردم بدهد.

از دیگر سو، مقاماتی كه طی روزهای اخیر از نبود گرسنه در ایران داد سخن درداده اند تنها با اندك مداقه ای در وضعیت شهروندان معمولی در تهران نیز میتوانند به یك حقیقت تلخ برسند و آن اینكه اكنون یك شهروند در پایتخت با هر سطح تحصیلاتی؛ اگر شغل نداشته باشد و بیمه هم نباشد، (نكته ای كه البته بسیار شایع هم هست!!!) گرسنگی اولین مهمانیست كه وارد خانه او می شود.

آقای شیخ الاسلامی وزیر محترم كار نیز كه چند روز قبل از نبود گرسنه در ایران گفته بودند، آیا مقرّ هستند كه وقتی هنوز بحث اشتغال و بیمه كارگران و قراردادهای نامطمئن برای ما یك معضل است، طبیعی باشد كه گرسنگی یكی از لایه های ناپیدای تراژدی ضعف قوانین در كشور ماست...؟!

مسئولان محترم به راستی چه انتظاری از درآمد یارانه ای 222 هزار و 500 تومانی یك خانواده محروم ساكن در حاشیه های تهران دارند؟

به راستی آنها كه می گویند گرسنه نداریم، انتظار دارند این میزان یارانه پرداختی چه سقفی از نیازهای ابتدایی خانواده های محروم و مستضعف را رفع كند...؟!

و حرف آخر...

گرسنگی و سوء تغذیه تنها یك نماد از محرومیت است. آنچه كه در بالا گفتیم، فریادهای خاموشیست از درد محرومیت ضعفا و محرومانی كه در جای جای كشور زیست می كنند.

یكی غذا ندارد، دیگری دفتر مشق ندارد، آن یكی نمی تواند هزینه درمانش را بپردازد و یكی دیگر نیز برای تأمین نیازهایش مجبور به فروش كلیه می شود. اما تحمل درد تمام این محرومیت ها به مراتب آسانتر از درد دیده نشدن، حذف شدن و به حساب نیامدن است.