تماشای آخرین بازی جرارد در آنفیلد، در ذهن خیلی ها خاطره اولین رویارویی شان با یک پسربچه نترس و قلدر بود که می خواست جواب ضربه آرنج پل گاسکوئین را با لایی زدن به ستاره میدلزبورو بدهد.
به گزارش انتخاب، تماشای آخرین بازی جرارد در آنفیلد، در ذهن خیلی ها خاطره اولین رویارویی
شان با یک پسربچه نترس و قلدر بود که می خواست جواب ضربه آرنج پل گاسکوئین
را با لایی زدن به ستاره میدلزبورو بدهد.
شعارشان این بود: «استیون
جرارد کاپیتان ماست. استیون جرارد قرمز است. استیون جرارد برای لیورپول
بازی می کند. او یک لیورپولی زاده شده است و لیورپولی پرورش یافت.»
آنها
این شعار را بارها و بارها سر دادند و هر چه بازی به آخرش نزدیکتر می شد
سرعت شان بیشتر می شد. برایشان باختن لیورپول برابر کریستال پالاس مهم
نبود. فکر و ذهن همه لیورپولی ها از دست دادن شماره هشت محبوب شان بود.
شنبه شب، شبی بود که جاده آنفیلد تبدیل به مسیر خاطرات شد، وقتی که لیورپول با چشمانی نمناک با پسر دوست داشتنی اش خداحافظی کرد. روی
صندلی های ورزشگاه کارت های یادبود و در آنفیلد موسیقی طنین انداز شد؛
زمانی که او به همراه سه دخترش دور افتخار زد. برای شخصیت جنگنده و مبارزه
طلب جرارد قبول شکست در بازی وداعش با آنفیلد ناامیدکننده بود. شکست یادآور
این موضوع بود که حریف تنها تا زمانی که سوت آغازین بازی به صدا درنیامده
است رعایت حال تو را می کند و اینکه زمان برای انسان از حرکت نمی ایستد.
در
حالی که فاصله زیادی با تولد 35 سالگی اش ندارد، دید جرارد همچنان تیز است
اما پاهایش کم کم دارد از رمق می افتد. شاید درست بود که او در پایان بازی
در کنار جیسون پانچئون بایستد، مهاجم سرعتی کریستال پالاس که حرکاتش یک
بار دیگر هم قدرت رو به افول جرارد را در ورزشگاه سلهورست پارک در ماه
نوامبر که لیورپول 3- یک تن به شکست داد، به تصویر کشیده بود. آخرین
بازی جرارد در آنفیلد، قبل از پیوستن اش به لس آنجلس گلکسی برای او واقعا
روزی برای زندگی با خاطرات ناامیدکننده حرفه اش در مرسی ساید نبود. هر چند
هواداران کریستال پالاس نگذاشتند که تلخ ترین ناکامی جرارد در 17 سال حضورش
در آنفیلد دوباره در ذهن او مرور نشود. شعار آنها این بود: «آیا تا به حال
دیده اید که جرارد قهرمان لیگ شود؟»
برای آنفیلد گفتن این جمله
ممکن است چیزی شبیه کفر باشد اما جرارد را واقعا نمی توان به عنوان بهترین
هافبک تاریخ لیگ برتر دانست، وقتی یادت می آید که در پست او بازیکنانی
مانند روی کین، پاتریک ویه را، پل اسکولز و فرانک لمپارد بازی کرده اند.
با
اینحال هیچ بازیکنی به اندازه او برای باشگاهش مهم نبوده است. به همین
دلیل بود که در روز خداحافظی اش با آنفیلد برای مرسی سایدی ها هیچ چیز جز
وداع با کاپیتان محبوب شان اهمیت نداشت.
جرارد برای لیورپول چیزی
فراتر از یک بازیکن بوده است. او سمبل دست پرورده خود لیورپولی هاست که
انگیزه باشگاه برای رسیدن به اوج را به تصویر کشیده است و اسوه مقاومت در
لحظات سخت باشگاه. به همین دلیل بود که تجلیل از او آنقدر طولانی و پرصلابت
بود.
قدردانی و تحسین فضای آنفیلد را پر کرده بود. خودش می گفت:
«آنقدر خرابم که هرگز حاضر نیستم در مقابل این هواداران قرار بگیرم.» فریاد
تمجید و قدردانی از هر گوشه آنفیلد شنیده می شد و احترام برای کاپیتان
پیشین انگلیس در تمام بازی موج می زد.
راه جرار همیشه به فوتبال ختم شده است
تماشای
آخرین بازی جرارد در آنفیلد در ذهن خیلی ها خاطره اولین رویارویی شان با
یک پسربچه نترس و قلدر بود که می خواست جواب ضربه آرنج پل گاسکوئین را با
لایی زدن به ستاره میدلزبورو بدهد. هر چه جرار پیشرفت کرد، هواداران
لیورپول بیشتر عاشق او شدند و بر فصول داستان حضور افسانه ای او که برایش
عناوینی مثل «قهرمان هویتون» و «پسر محله در موتورخانه لیورپول» اضافه می
شد.
برخلاف شماره پیراهنش که از 28 به 17 و سپس به 8 کاهش یافت،
حقوق او هر چه گذشت بیشتر شد و از 50 پوند در هفته به 50 هزار پوند در هفته
و از 100 هزار پوند در هفته به 150 هزار پوند در هفته رسید. پسر
16 ساله ای که گری مک آلیستر به لیورپولی ها معرفی کرده بود، متخصص ارسال
پاس، تکل های دقیق و سرشار از روحیه هجومی بود؛ آنقدر که برای مهار این خوی
درنده، لیورپولی ها مجبور شدند یک روانشناس استخدام کنند تا پسری که معتقد
بود تکل ها و برخوردهای بی محابا، بزدل ها را از افراد شجاع جدا می کند،
آرام تر شود.
آنفیلد تلاش زیادی کرد تا برای جرارد خاطرات سال 2001،
گل های حیرت آورش برابر ساوتهمپتون پل جونز و من یونایتد فابین بارتز و
بخصوص گل فوق العاده اش برابر المپیاکوس را یادآوری کند. آنفیلد
هرگز آن لحظه ای که جرارد با گلش یکی از ارکان اصلی معجزه استانبول شد،
قهرمانی لیورپول در بازی 3- صفر باخته به میلان در فینال لیگ قهرمانان
اروپا را از یاد نمی برد؛ گلی که شاید به یادماندنی ترین گل از 185 گل او
در 709 بازی اش برای قرمزپوشان مرسی سایدی ها بود.
آنهایی که شنبه
شب با جرارد وداع می کردند، می دانستند که دارند سمبلی را از دست می دهند
که از همان روز اول مشتریان پروپاقرصی مثل همشهری آبی پوش، اورتون داشت و
تنها پس از انجام دو بازی آزمایشی برای اصلی ترین رقیب شان یعنی
منچستریونایتد پیشنهاد قراردادی سه ساله دریافت کرد. آنها
می دانند او همان کسی است که در اوج دوران بازیگری اش تیم های بزرگی مثل
رئال مادرید، اینتر و دوباره منچستریونایتد را شیفته خود کرده بود. آنها
هرگز فراموش نخواهند کرد دو مرتبه ای که چلسی ژوزه مورینیو هر کاری از دستش
ساخته بود برای وسوسه کردن کاپیتان شان انجام داد و در نهایت نتوانست دل
از آنفیلد بکند و آنها حتما به یاد خواهند سپرد که جرارد همانی است که گفت:
«لیورپول برای من ساخته شده است و من برای لیورپول».