نقش مبحث 22 مقررات ملی ساختمان در کلیه بخش های معماری و سازه

با توجه به کوتاه بودن عمر ساختمان ها در کشور، نقش مبحث 22 مقررات ملی ساختمان را به خصوص در زمینه بازدید های ادواری در کلیه بخش های معماری ، سازه ، تاسیسات برقی و تاسیسات مکانیکی چگونه ارزیابی میکنید؟

عمر ساختمانها در ایران به دو دلیل کوتاه است، یکی بحث فنی است که اینجا ما (نظام مهندسی ساختمان) بایستی ایفای نقش کنیم.اگر مسیری که حضور سازنده ذی صلاح، ناظر و فرایند صدور شناسنامه فنی طی شود و اصول فنی و قواعد و ضوابط فنی در امر احداث ساختمان رعایت شود، اعم از طراحی، ساختن توسط سازنده صاحب صلاحیت و نظارت های چهارگانه و رعایت تمام اصولی که در مباحث مختلف مقررات ملی ساختمان گفته شده، این ساختمان خود به خود عمرش بالا خواهد رفت یعنی کوتاه بودن عمر ساختمانها یکی عدم استحکام و ناپایداری است که وقتی عمری از آن میگذرد ، ناپایدار میشود.این را بایستی به جد ورود پیدا کند وبا روندی که منتوضیح دادم تصور من این است که ما میرویم به سمت و سویی که عمر ساختمانها از جهت پایداری و استحکام بالا رود.

بخش دوم نگاه اقتصادی است.در این قسمت ما خیلی دخالت نداریم.در واقع توجیه اقتصادی برای تخریب ساختمانها و دوباره نوسازی آنهاست. این متاسفانه مصیبتی است که در کشور ما دامنگیر ساخت و ساز شده و به دلیل توجیه بالای اقتصادی تخریب و نوسازی ها؛ مثلا فرض کنیم ساختمانی سه طبقه است، مالک اگر این را بکوبد و پنج طبقه بسازد،منفعت و سود اقتصادی زیادی میبرد. طبیعی است که او به دنبال مستحکم بودن یا نبودن ساختمان نیست، او به دنبال سود اقتصادی بیشتر است.من معتقدم بخش زیادی از تخریب و نوسازی ها به دلیل بحث اقتصادی است و گرنه بخش زیادی از ساختمانها که تخریب میشوند ساختمانهای خوبی هستند و حتی در مقابل زلزله پایدارند ولی چون پای منافع اقتصادی به میان می آید مالک مجوز تخریب و نوسازی میگیرد و طرح جامع هم امکان ساخت طبقات بیشتر را هم میدهد، مالک از این امکان استفاده میکند برای اینکه منفعت اقتصادی کسب کند.که این مسئله باید یک زمانی جلویش گرفته شود.نباید چند سال بعد طرح جامعی تدوین کنیم که بگوید به جای 5 طبقه میتوانید 10 طبقه بسازید.این نکته ای است که باید به آن دقت و توجه شود.