پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) :
سوزان مالونی در اندیشکده بروکینگز نوشت: سال گذشته در چنین روزهایی حسن روحانی سوگند ریاست جمهوری خود را ادا کرد.
به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»، پیروزی روحانی در انتخابات، ناظران را در ایران و دیگر نقاط جهان حیزت زده کرد. پیروزی او هزاران ایرانی را به منظور جشن و شادی روانه خیابان ها کرد. آنها از داشتن رئیس جمهوری که قول حل مشکلات ایران را با عقلانیت داده خوشحال بودند.
پس از آن، روحانی موفق به کسب رای اعتماد برای کابینه ای متشکل از تکنوکرات ها شد. در پی یک دهه اخیر که مملو از فشارهای اقتصادی بود، به نظر می آمد که با حضور او ایران از منطقه ی خطر بازگشته است.
روحانی می تواند خود را مسئول موفقیت های مهمی بداند از جمله گفتگوهای مستقیم بی سابقه با آمریکا و امضای توافق موقت هسته ای که منجر به باز شدن قفل مذاکرات شد. او همچنین پیشرفت هایی در حوزه های مهم دیگری بویژه اتحاذ سیاست های اقتصادی مسئولانه که منجر به کاهش تورم شد، داشت.
با تمام این احوال، مشخص نیست، رئیس جمهور ایران که پیام تدبیر و امید می دهد، بتواند دستور کار خود را عملی کند. سونامی روحانی با مشکلاتی از جمله منطقه ای مملو از تهدید و فرصت مواجه شده است. در نتیجه، حل مسائلی که او در مبارزات انتخاباتی از جمله بستن پرونده هسته ای قول آن را داده بود، در خطر قرار گرفته است.
مسئله ی هسته ای در دوره ی روحانی بسیار اهمیت دارد و مرگ امیدهایی که به توافق دل بسته اند می تواند هر نوع دورنمای پیشبرد دستور کار او را از بین ببرد.
روحانی شاید نسبت به آنچه هوادارنش از آن انتظار داشتند کمتر ظاهر شد اما موفقیت حیرت آور و عافلگیرکننده ای در دستیابی به توافق که به بن هسته ای ایران پایان می دهد داشت. او در واقع ثابت کرد که منتقدان سرسختش در اشتباه هستند.
در نهایت باید گفت، حکم دهی و قضاوت در مورد دوره ی ریاست جمهوری روحانی و اینده ی ایران در سال دوم او در کاخ ریاست جمهوری رقم می خورد.