رمز گشايي از سرعت معرفي چهارمين وزير پيشنهادي ورزش

عصر ايران- معرفي سريع چهارمين گزينه وزارت ورزش و جوانان كه كمتر از يك ساعت  پس از راي عدم اعتماد به نصرالله سجادي صورت پذيرفت در تاريخ جمهوري اسلامي بي سابقه است و شايد در تاريخ يكصد ساله پارلمانتاريسم در ايران نيز كم سابقه باشد.

البته سابقه داشته است كه پس از راي عدم اعتماد به يك وزير پيشنهادي يا راي موافق به استيضاح يك وزير، فرد موصوف به سرعت به مقامي ديگر منصوب شده باشد اما اولا جنبه سمبليك داشته ثانيا  شامل معرفي سريع گزينه بعدي و در همان روز نبوده است.( هاشمي رفسنجاني پس از راي عدم اعتماد به مرحوم محسن نوربخش براي وزارت اقتصاد او را به معاونت اقتصادي رياست جمهوري منصوب كرد؛ معاونتي صوري كه پيش تر وجود نداشت. خاتمي نيز پس از استيضاح عبدالله نوري در پايان خرداد ماه 1377 او را به معاونت توسعه سياسي گماشت كه اين معاونت هم   قبل تر وجود نداشت. احمدي نژاد نيز پس از راي موافق به استيضاح وزير راه و ترابري خود حميد بهبهاني را مشاور امور حمل و نقل كرد كه باز يك عنوان نوظهور بود.)

موضوع اما اين بار بر سر معرفي سريع وزير پيشنهادي بعدي آن هم چهارمين گزينه بدون فوت وقت است كه در تحليل و چرايي آن مي توان  اين نكات را مطرح كرد:
1- دغدغه هاي حسن روحاني در دو حوزه ديپلماسي و اقتصاد فراتر و وسيع تر از آن است كه خود را درگير چالش با مجلس بر سر وزارت ورزش كند. به بيان ديگر اين "سرعت" را بايد ناشي از آن "وسعت" دانست.
 
 فارغ از اين كه راديكال ها به عمد يا به سهو اين بازي را راه انداخته باشند يا نه  رييس جمهور نمي خواهد در نفس گير ترين برهه مذاكرات هسته اي خود را گرفتار مخمصه ورزش كند. نگاه روحاني و هوش و حواس او به مذاكرات پيش رو در ژنو است و 29 آبان و توافقي كه مي تواند بيش از 20 ميليارد دلار از سرمايه هاي ملي در بانك هاي آسيايي را آزاد كند و به اقتصاد ملي تكاني بدهد و در گزارش 100 روزه كه قرار است آذر ارايه كند به مثابه مهم ترين دستاورد از آن ياد كند. اگر برخي بر آن سرند روحاني نگاه از ژنو برگيرد و به سئول(مقر وزارت ورزش) معطوف شود او زيركي به خرج داده و گويا فهرست يكايك استادان دانشكده تربيت بدني دانشگاه تهران را در جيب دارد تا به عنوان وزير پيشنهادي ورزش معرفي كند!

2- معرفي پياپي چهره هاي متنوع و متعدد دانشگاهي براي وزارت ورزش مي تواند به اين معني باشد كه دولت خود را مستظهر(پشتگرم) به داشگاهيان مي داند و هر بار مي تواند يك چهره تازه معرفي كند.

3- رد مكرر وزيران پيشنهادي همچنين مي تواند به مثابه مصداقي براي توضيح موانع پيش روي دولت تدبير و اميد نيز به كار آيد. از اين رو عجيب نيست كه گره به ابرو نيندازد و هم چنان از گزارش 100 روزه – دو هفته ديگر- سخن بگويد.