یادداشت‌های اسدالله علم: معینیان تلفن کرد. چنان که [شاهنشاه] امر [فرمودند]، موضوع ترافیک کشتیهای پر از اسلحه به مقصد عراق را روزنامه‌ها منعکس کردند. آیا هویت کشتیها هم گفته شود؟ (چکسلواکی بوده‌اند). فرمودند: لازم نیست. پس من این طور نتیجه می‌گیرم که نظر شاهنشاه نیست که روسها را ناراحت بفرمایند، بلکه می‌خواهند محملی برای خرید اسلحه زیاد از طرف ما برای مردم پیدا کنند، که واقعاً درست هم هست، یعنی اگر قوی نباشیم و به خود اتکاء نداشته باشیم، هیچ می‌شویم.

چند روز بعد آقای قوام چند پیشنهاد صریح به شورشیان آذربایجان داد. از این کنار معلوم شد که مسئله آذربایجان که از جانب دولتین «مسئله داخلی ایران» اعلام شده بود، در حقیقت موضوع مذاکره بین روس‌ها و آقای قوام بوده و وعده ترتیب مسالمت آمیز آقای قوام به شیوه‌ای اجرا خواهد شد که قبلاً مورد توافق دولت شوروی قرار گرفته است

یادداشت‌های اسدالله علم: مدتی پیاده راهپیمایی فرمودند و باز راجع به آبادانی خراسان به وزرا که در رکاب هستند، اوامر صادر فرمودند.... بعد از شام [خبر امضای قرارداد نفت] رسید.... با این خبر یکی از فصول پر افتخار تاریخ ما شروع می‌شود.

فریدون مجلسی، دیپلمات سابق در گفت‌و‌گو با «انتخاب» تصریح کرد: قتل احمد کسروی که قبلاً قاضی بود، برای پدرم تاثیرگذار بود. کسروی آمده بود در اتاق بازپرس که خواهش کند او را اذیت نکنند، پدرم صدای داد و فریاد را می‌شنود و وقتی بیرون می‌آید، با دیدن صحنه کشته شدن احمد کسروی به او حمله قلبی دست می‌دهد.

در ۵ آوریل یک روز پس از آنکه شورای امنیت قطعنامه مزبور را تصویب کرد، قوام نخست وزیر و سادچیکوف سفیر شوروی در تهران یک اعلامیه مشترک انتشار دادند و اعلام داشتند که در مسائل مورد اختلاف به توافق نایل شده‌اند. این اعلامیه نشان می‌داد، برخلاف آنچه در نیویورک تصور می‌شد تخلیه قوای شوروی بدون قید و شرط نبوده بلکه با مسئله آذربایجان و نفت مربوط بوده است.

یادداشت‌های اسدالله علم: سفیر آلمان پیامی عرض کرده بود که المانی‌هایی که به شیراز آمدند، تمام تعهدات خودشان را عمل خواهند کرد و روز شنبه آینده پیشنهادات آنها را به من میدهد. به عرض رساندم. خوشحال شدند. واقعاً علاقه عجیبی به پیشرفت کشور دارند، افسوس که آن قدر ما دروغ میگوئیم و تقلب میکنیم که از این حسن نیت شاه به آن اندازه که باید منافعی عاید کشور نمی‌شود.

غروی، از یاران نزدیک امام موسی صدر و چمران در گفت‌و‌گو با «انتخاب» اظهار کرد: چمران در آخرین دیدار به من گفت می‌روم که برنگردم؛ گفت خسته شدم، به خیلی از کسانی که امیدوار بودم، فهمیدم دروغ می‌گفتند و از ریا و تظاهر و نفاق و دورویی و اینها خسته شدم. در آخرین دیدار با چمران گفتم من به امام موسی صدر گفتم به لیبی نرو و گوش نکرد، حالا به شما توصیه می‌کنم به جبهه برنگردید، در نیت آقای خمینی این است که شما رئیس‌جمهور شوید.

پنج روز بعد مسکو تصمیم خود را دایر بر اینکه «اگر اتفاق غیر منتظره ای رخ ندهد، قوای خود را ظرف پنج یا شش هفته از ایران خارج خواهد ساخت» اعلام کرد. وقتی شورای امنیت در نیویورک تشکیل جلسه داد و به بررسی مسئله پرداخت، این اطمینان که اهمیتی فوق العاده داشت از جانب آقای گرومیکو سفیر شوروی تکرار شد و نامبرده ادعا کرد که دولت متبوعش به «تفاهمی» با دولت ایران نایل شده است. آقای علاء در جلسه شورای امنیت حضور یافت و این ادعا را تکذیب کرد (وقتی شورای امنیت تصمیم گرفت سخنان سفیر ایران را بشنود آقای گرومیکو از جلسه خارج شد). بنابراین شورا به دبیرکل دستور داد مراتب را از مسکو و تهران استفسار کند.

یادداشت‌های اسدالله علم: صبح شرفیاب شدم. تمام کارهای جاری را عرض کردم و کاتالوگ مبل هائی که می‌خواهم در کاخ شهوند و کاخ ارم شیراز بگذاریم، از نظر گذراندم. وقتی قیمت آن را عرض کردم، تعجب فرمودند. فرمودند: حالا می‌توان فهمید که این [مرسیه]  Mercier چه بنجل‌ها به چه قیمتهایی به ما تحمیل کرده است.

. ارتش شوروی در آذربایجان بجای اینکه به مداخلاتش خاتمه دهد نیروهای ایرانی را در تبریز در سربازخانه هایشان نگاه داشت تا شورشیان آنها را محاصره و مجبور به تسلیم کردند. دولت آمريکا پیشنهاد کرد که رأسا کمیسیونی برای تحقیق درباره اوضاع به آذربایجان بفرستد ولی دیپلوماتی که از جانب وزارت خارجه برای پیوستن به کمیسیون اعزام شده بود نتوانست پروانه عبور از شورویها بگیرد و پس از آنکه مدتی در تهران منتظر ماند به واشینگتن برگشت. در این میان شورش گسترش یافت. در دیدار وزیران خارجه سه قدرت بزرگ در مسکو آقای بوین که از جانب آقای برنز حمایت می‌شد پیشنهاد تشکیل یک کمیسیون تحقیق از سه کشور را کرد ولی شورویها این پیشنهاد را نپذیرفتند.